Dakloos

Wanneer ik een dakloze ontmoet raakt het haveloze in zijn uiterlijk me, wat gaat er achter schuil? Wat voor wereld kent deze man of vrouw, dat het leven er zo uitziet? Hoe lang is het al zoals het is? Ik spreek veel dakloze of verslaafde straatbewoners bij een kop koffie en een praatje in het Inloophuis. We praten over de krant, het weer of over het leven. Wanneer ik zelf ooit eens doodmoe op de bank plof na een dag door de stad zwerven denk ik aan hen: zij hebben zo’n bank in een fijn huis niet om bij te komen. Voor hen is er zelden rust, want ze worden meestal weggestuurd van dat bankje in het park, op het station, met de nek aangekeken. Dat doet wat met een mens: de samenleving heeft jou niet nodig, en jij trekt je er niets (meer) van aan. Alleen jij en jouw belangen tellen, anders overleef je niet. Respect tonen? Wie erkend jouw waardigheid als mens dan?

Maar die waardigheid is er wel, onder die haveloosheid en verlopen aanblik. Je ziet het wanneer je even tijd neemt en echt kijkt: veerkracht, vindingrijkheid en uithoudingsvermogen. Ik verbaas me en voel respect. Ik zet me over mijn vooroordeel heen en kijk echt in de ogen van de ander’ik luister naar de verhalen, dat de wereld zo oneerlijk en onrechtvaardig is. We lachen om een grap en geven elkaar wat moed, zonder woorden. Soms wordt er ook gescholden. Geschreeuwd. Gevochten. De straatmanieren komen binnen. Dat kan niet want veiligheid voor iedereen gaat boven alles. Er volgt een ontzegging: een week, een maand, drie maanden niet welkom. Daarna: vergeven en vergeten: kom er in, kopje koffie? Hoe gaat het vandaag?

Iemands waardigheid erkennen betekent respect tonen. Omdat mensen beelddragers van God zijn, niet omdat ze het ‘goed’ doen. Alle mensen geschapen naar Zijn beeld en gelijkenis. dat betekent ook met een doel op de wereld zijn, hoe dan ook. Kan ik misschien iets betekenen voor de waardigheid van deze mens? Dan kijk je heel anders!